De Roze Balletten verwijzen naar een reeks vermeende drugs- en seksfeesten die eind jaren 1970 in België zouden hebben plaatsgevonden en waaraan hooggeplaatste personen en minderjarigen zouden hebben deelgenomen. Of ze ooit echt hebben bestaan, Joost mag het weten. Maar gesteld dat, wat zou er op zo’n avond gedronken zijn?
Bunga Bungabier
De roze balletten zijn zogenaamde seksfeesten waarbij in de jaren zeventig hoge ambtenaren, ministers en rijkswachters betrokken zouden zijn geweest, alsook minderjarigen. Ook de naam van toenmalig prins Albert wordt in die context soms geciteerd. Deze feesten zouden bedoeld zijn als een middel om machtige personen te compromitteren en af te persen. Volgens sommigen bronnen zou er bovendien een relatie zijn met de aanslagen van de Bende van Nijvel. Zou, zou, zou, want bewezen is het nooit.
Doet u dat wat denken aan de bungabungafeestjes van voormalig Italiaans premier Silvio Berlusconi? Ons ook. Die hield deze feestjes in zijn Sardijnse Villa Arcore – door de niet-bevriende pers ook wel ‘Villa Hardcore’ genoemd. Domper op de feestvreugde was wel dat dit leidde tot een rechtszaak, de zaak-Ruby. Daarin werd ‘Il Caimano’ beschuldigd van het aanzetten tot prostitutie van de minderjarige Karima El Mahroug, beter bekend als Ruby Rubacuori, ‘Ruby de Hartendief’. Op de drankenkaart zal waarschijnlijk niet Bunga Bungabier hebben gestaan, alhoewel dat wel bestaat. Dat is een IPA, als in (American-)Italian Pale Ale.‘Extremely drinkable, with a long bitter aftertaste’, wat ook wel kan kloppen voor het gevoel dat de bejaarde Berlusconi eraan overhield. Op het etiket van dit bier staat een paus-achtig figuur met gitaar en de spreuk: “Corrupts, bigots, nazis stay away from here, let us enjoy the party are you ready for the last bunga bunga?”
De Verboden Vrucht
Echt ongelijk kan je ons aller Silvio niet geven – op dat minderjarigengedoe na natuurlijk, er zijn grenzen. Er is niets leukers dan iets doen wat niet mag. Niets spannenders dan iets aanraken waarvan men eigenlijk moet afblijven. Niets lekkerders dan verboden vruchten, toch? Wie over verboden vruchten spreekt kan niet om Adam en Eva heen. Of zij hun eigen roze balletten organiseerden weten we niet. Veel deelnemers kunnen er echter niet geweest zijn, want Adam en Eva waren de eerste man en vrouw. Althans, dat wordt toch in de Bijbel beweerd. Mocht God eerst Adam en Ivo hebben geschapen, liepen er nu wel wat aartsconservatievelingen verloren in de Amerikaanse Bible Belt, maar dit geheel terzijde. Laat ons dus maar aannemen dat Adam en Eva inderdaad de eerste mensen waren. De eerste man. De eerste vrouw. Het eerste stel. God gaf hen ook een doel mee. We citeren even uit het hoofd uit de Genesis: ‘Wees vruchtbaar en word talrijk, bevolk de aarde en breng haar onder je gezag: heers over de vissen van zee, over de vogels van de hemel en over alle dieren die op de aarde rondkruipen.’ Zoals u weet is dat op het bevruchten na niet bijster goed gelukt. Maar ja, dat bevruchten is dan ook het leuke gedeelte.
Adam en Eva mochten van God daarenboven niet van de ‘boom van de kennis van goed en kwaad’ eten. Dat Eva dat toch deed verbaast ons niets. Dat ze de schuld daarvoor op een slang afschoof ook niet. Maar goed, Eva at van de vrucht en liet Adam er ook van proeven en God werd boos. In de Bijbel staat dan te lezen dat Adam en Eva zich na het proeven van de vrucht ineens te pletter schaamden, zich van hun naaktheid bewust werden en die naaktheid dan ook meteen als iets vies gingen beschouwen. Dat kan men een beetje dom vinden, want zij waren letterlijk de enige mensen op het gigantische naaktstrand van Bredene dat de aardkloot per slot van rekening toen was. Alsof hun opgedrongen schaamte niet volstond, zwierde God hen ook nog eens uit de Hof van Eden. De zondeval was een feit.
Nu wordt er onder tekstexegeten en wetenschappers aller lande en aller strekkingen stevig gediscussieerd of die verboden vrucht nu een appel was of niet. Nu wil het wetenschappelijke toeval dat er in de regio waaruit de bijbelse verhalen stammen geen appelbomen stonden. Andere vruchten die wel in aanmerking kunnen komen zijn: druiven, granaatappels, tarwe, paddestoelen en vijgen. Mogelijke pikante associaties die de twee laatste vruchten oproepen laten we volledig voor rekening van de lezer. In Hoegaarden daarentegen gaan ze ervan uit dat De Verboden Vrucht eenvoudigweg een overheerlijk bier is. En gelijk hebben ze. Op het bieretiket in kwestie staat Adam en Eva in het paradijs, het bekende schilderij van Peter Paul Rubens. Een halfnaakte Eva, van wie het bloempje wordt bedekt door een toevallig rondfladderend vijgenblad, en Adam, van wie het klokkenspel ook vakkundig schuilgaat achter wat plantaardige begroeiing, nippen beiden van een glaasje roodbruin bier. De fruitige Verboden Vrucht komt aan met haar 8,8% alc.vol. Gebrande mout, hop – familie van de cannabis en dus ideaal als ‘ontspanner’ – sinaasappelschillen, koriander… het zit er allemaal in. Inderdaad, erotiek rijmt op exotiek! Gebrouwen in De Kluis, bovendien. Maar achter slot en grendel kan je de verboden vruchten niet houden. Het zou wel eens het motto van de roze balletten kunnen zijn.
Te pruimen
Gesteld nu dat die balletten echt hadden plaatsgevonden en ook echt royale bezoekers zou hebben gekend dan had misschien een Cuvée Deplhine van De Struise Brouwers niet misstaan op de drankenkaart. Dat is immers een Belgian Royal Stout – pun intended – gerijpt op Kentucky Four Roses bourbonvaten, en dit een jaar lang. Four roses… roos, inderdaad. Toeval bestaat niet.
Zou de voertaal bij de roze balletten de taal van de liefde zijn geweest? Wie weet? Frans past in passionele context altijd. Een heerlijke taal met een wel heel rijkelijke woordenschat voor wat ze in het Engels dan weer het downstairs department noemen. Een heerlijk woord dat we wel weten te pruimen voor de verboden vrucht is het Franse woord foufoune. Zwier dat woord op de Franstalige wikipedia en je komt automatisch uit bij vulve. Met enige zin voor bijzondere klinische ongevoeligheid, staat er vervolgens uitgelegd: ‘La vulve (du latin volva, puis de vulva, ‘utérus’) est l’ensemble des organes génitaux externes de la femme et de certaines femelles de mammifères, constitué principalement des grandes et des petites lèvres enserrant l’entrée du vagin, la partie externe du clitoris et le méat urinaire.’
Tja. Geef ons dan toch maar de lieftallige term ‘foufoune’; die laat tenminste nog enige opening tot verbeelding. U mag die twee laatste zelfstandige naamwoorden uit de vorige zin trouwens gerust van plaats verwisselen. Brouwerij Cantillon bracht eind jaren negentig van de vorige eeuw voor het eerst een abrikozenlambiek uit onder de naam Fou’foune. De productie op basis van abrikozen uit de Provence is beperkt tot drieduizend liter per jaar. Met verboden vruchten moet je voorzichtig omspringen. De Fou’Foune is ondertussen een bijzonder gegeerd goed geworden. De Fou’Foune is gemaakt van Frans fruit en dat is zoals u weet nog opwindender dan Turks fruit…
Van abrikozen naar perziken is maar een kleine sprong. Fantastisch woord ook in het Frans, pêche en het afgeleide ‘pécheresse’, zondares… Dat dachten de lambiekmakers van brouwerij Lindemans uit Vlezenbeek ook. Daar waar Cantillon het etiket van haar Fou’foune eerder zedig houdt met een abrikoos als volle maan aan de hemel, gaan ze bij Lindemans wel voluit de verleidelijke toer op. De jonge vrouw die we zo zwoel op het zand zien liggen, doet ons hart sneller slaan. Als we haar sap proeven – de inhoud van de fles, bedoelen we daarmee, you dirty mind! – worden we al helemaal holderdebolder!
Tepeltje tepeltje
Seks verkoopt bier. Blote borsten ook. Althans zo wil het cliché toch. Het Amsterdamse Oedipus lanceerde met Mata Hari een bier met een lichtjes pikant etiket van een majestueuze, naakte vrouw die vereerd wordt door enkele olijke, witte figuurtjes. Dat label deed het nodige stof in de Nederlandse pers opwaaien. Stof dat de Mata Hari op het label dus zelf niet om het lijf heeft. Nu moet u er zelf over oordelen of u dat – een naakte vrouw met ontsnapte tepel – in #MeToo-tijden nu wel of niet kan. De in Friesland in 1876 geboren Margaretha Geertruida Zelle zelf zal er haar hand niet voor omdraaien. Die trok na een mislukt huwelijk in 1902 naar Parijs, waar ze een tijdje onder de naam Lady MacLeod als amazone optrad in een circus. Ze verdiende daarnaast ook bij als schildersmodel en exotische danseres onder de naam Mata Hari. Ze werd overal in Europa gevraagd en omdat Nederland tijdens de Eerste Wereldoorlog neutraal was, kon ze ook echt overal heen reizen. Zowel in Frankrijk, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk als Spanje trad ze op en danste ze ’s nachts privé de horizontale tango verder in de slaapkamers van de hogere militairen. Dat werd haar uiteindelijk fataal, want de Fransen beschuldigden haar van hoogverraad. Iets te veel uit andermans bed gepraat, blijkbaar. Harde bewijzen zijn daar echter nooit voor geleverd. Net zomin als voor het bestaan van de roze balletten, waarvoor ze natuurlijk wel de meest ideale ballerina zou zijn geweest…
Boobiebubbels
Ongetwijfeld zou de volgende verkoper zijn bier wel op de drankkaart van de roze balletten krijgen. We luisteren even mee naar zijn verkoopspraatje: ‘De vrouw van je dromen. Het leidend voorwerp van je verlangen. Haar charme, haar sensualiteit, haar passie. Proef haar, ruik haar, luister naar haar. Laat nu je verbeelding de vrije loop en beeld je in dat je met je toverstokje al deze elementen in één flesje kan krijgen. Een flesje bier dan nog wel. Het gouden drankje gebrouwd en afgekruid met vrouwelijkheid, schoonheid, elegantie en… gratie.’ Mooi, denk je dan. We zijn mee. Een sensueel biertje. Wie kan daar nu iets tegen hebben? En dan gaat die vlotte verkoper verder. ‘Wij hebben een proces ontwikkeld dat de essentie van die vrouwelijkheid distilleert, namelijk het melkzuur van de vagina. Ons laboratorium isoleert en vermenigvuldigt deze bacterie, de zogenaamde yoni bacteria, op een veilige en zuivere manier. Deze yonibacterie – yoni is trouwens Sanskriet voor vagina gebruiken we in de productie van pils, lambiek, stout en abdijbierachtigen. Leverancier van de yoni bacteria is het Tsjechische topmodel Alexandra Brendlova.’
Mochten we zelf ooit een roos ballet organiseren dan laten we deze Bottled Instinct, want zo heet dit bier, toch onaangeroerd. Nee, geef ons dan maar wat Malheur Bière Brut of DeuS. Niets beters dat De Zoete Smaak Der Zonde beter voedt dan bubbels! Malheur mag dan wel Frans zijn voor ‘ongeluk’, maar in bierland klopt dat niet. Malheur is een Belgisch bier dat wordt gebrouwen in Brouwerij De Landtsheer in Buggenhout. Met plezier laven we ons aan de Malheur Bière Brut, een blond en sprankelend bier ‘à la méthode originale’ van 9% volume alcohol. Wie graag goddelijke sferen opsnuift zit in Buggenhout trouwens goed voor DeuS, een Brut des Flandres van hoge gisting en met een alcoholpercentage van 11,5%. Straf. Heel straf. Zoals een roos ballet hoort te zijn. Tot zover de pret van deze roze dagdroom….
