Heidens gerstenat
Als je de traditie van het Kerstbier wil doorgronden, moet je eigenlijk terugkeren tot de tijd dat de Kelten hier de plak zwaaiden. Meteen besef je dan ook dat het kindeke Jezus er voor niet veel tussen zit.
Zoals veel van de christelijke feesten is Kerstmis geënt op een veel oudere ‘heidense’ traditie. De Kelten beschikten niet over elektriek, centrale verwarming, en alle moderne technieken die we nu kennen. Ze waren dus enorm afhankelijk van de natuur. De seizoenen ritmeerden het leven en de winter zal wel niet de ‘gezelligste’ periode geweest zijn. Het ogenblik waarop de dagen weer begonnen te lengen en zo de komst van de lente aankondigde, was dan ook een erg belangrijk moment. Rond 21 december (de zonnewende) was er letterlijk weer licht aan het einde van de tunnel en dat was wel een feestje waard.
Wie feest zegt, zegt eten, drank en muziek. Voor een belangrijk moment mocht dit al wat feestelijk en beter zijn. Zo mocht de lokale drank (bier of mede) wat steviger zijn en werd het ‘gepimpt’ met kruiden die in de rechtstreekse omgeving gevonden werden. Wat wij nu kennen als Kerstbier was dus in oorsprong een bier gemaakt om de terugkeer van het licht te vieren. Een speciale drank om de natuur (en dus de goden) hiervoor te bedankten en hen te eren. Het christelijk element is er pas veel later bij gekomen. Om de heidense bevolking tot het christendom te bekeren was het namelijk handig om in te spelen op de populariteit van enkel heidense feesten om daar de mijlpalen van de nieuwe godsdienst op te enten. Goed gezien.
Het leuke aan dit type feestelijke bieren die eigenlijk worden gemaakt om een ‘god’ te eren, is dat je je in principe zo min of meer lazarus moet drinken om diezelfde god niet teleur te stellen. Wie niet vlotjes binnen kapt, ontbreekt toch een beetje aan respect. Laat je dus niet kennen en geniet met volle teugen van al die feestelijke brouwsels die brouwers ons nog steeds weten te bieden. Al hoef je misschien niet even ver te gaan als ze een paar duizend jaar geleden deden :-p
