Het Hommelhof sluit de deuren!
De toekomst boven alles! Nooit achteromkijken! Dit staat te lezen op de website van het Hommelhof en is het credo van Stefaan Couttenye. Deze bevlogen visionair startte 38 jaar geleden in het hol van Pluto met een bierkeuken op gastronomisch niveau. Hij was meteen het onderwerp van bijtende spot en medelijden. Maar de aanhouder wint en vandaag staat de sympathieke chef bekend als de peetvader van de Belgische bierkeuken. Het restaurant is een ‘grand classique’ onder de bierrestaurants. Helaas sluit het Hommelshof definitief in juni.
U kan nog een laatste keer genieten van de kunsten van Stefaan.
Het afscheidsmenu doet watertanden:
- Terrine van ganzenlever en ‘Poperingsche Kruydekoucke’ met een gelei van ossenstaart en Cuvée Watou;
- Langoustines met asperges, morieljes en verse erwten in Watou’s Witbier;
- Jonge duif uit Steenvoorde in Kapittel Prior met stoofpotje van jonge lentegroenten;
- Biramisu met aardbeien, pistache en Kriek.
Lees ook het afscheidswoord van Stefaan:
Beste klanten, goede vrienden,
38 jaar terug, draaide deze jongen, frisgewassen en vol goede moed, voor het eerst de sleutel in het slot van ‘t Hommelhof. Gewapend met pollepels en pannen, kookte ik het vuur uit mijn sloffen. Drie keukens later gaat de deur opnieuw op slot maar dit keer gooi ik, met de nodige weemoed, de sleutel weg. Daartussen ligt een ongelofelijk boeiend stuk leven dat ik voor geen goud had willen missen. Soms vielen er harde noten te kraken maar wat ik zal blijven koesteren, zijn de vele prachtige herinneringen, de leuke anekdotes, de liederlijke nachten, de warme vriendschappen en vooral de overweldigende dankbaarheid die ik kreeg in ruil. Honderden jonge enthousiastelingen verdienden hier hun sporen. Sommigen vlogen, met groot succes, op eigen vleugels verder, anderen kozen resoluut een andere richting maar allen kwamen ze af en toe eens langs voor een babbeltje met de Chef. Zonder hun inzet had ik het nooit gekund. De vele gasten werden vrienden, goede vrienden die mee de sfeer en de koers bepaalden. Ook zonder hen had het niet gekund. “It takes a village to raise a child” of in mijn geval een restaurant en ook daar ben ik bijzonder dankbaar voor. Zonder de welwillende steun van buren, collega’s, organisatoren, lokale toogfilosofen en begripvolle gemeentebestuurders, had het niet gekund. En laat ik mijn (schoon)familie en vooral dan mijn zoon Simon en zijn offspring niet vergeten. Zonder hen had het zelfs geen zin gehad. Voortaan wil ik het wat kalmer aan doen, wat meer tijd vrijmaken voor mijn lievelingen en beste vrienden. Het ga jullie goed.
Stefaan
Foto’s © Bart Van der Perre
