Wijn als bloed van Christus? Een uitspraak die we met een korrel zout nemen. Zoals vele passages in de Bijbel. Adriaan Beverland bijvoorbeeld, is verbannen naar Engeland omdat hij een vreemde theorie had ontwikkeld. De erfzonde zei hij, was niet dat Adam en Eva van de kennis van goed en kwaad hadden gegeten, maar dat ze seksuele gemeenschap hadden gehad. Vanaf dat moment – en daarin is hij prefreudiaans – is seksuele begeerte volgens Beverland de drijfveer van het menselijke handelen. We hopen dat het vandaag de dag niet zo’n vaart loopt met de verbanning. Maar we durven de wijntheorie ten zeerste in vraag stellen.
Het Hebreeuwse woord voor sterke drank, ‘shakar’, verwijst naar gefermenteerde gerst – bier dus – en niet naar wijn. In die dagen was wijn echter de drank van de elite. Door het bloed van Christus te definiëren als wijn werd hij als het ware op een voetstuk geplaats. Maar Jezus was de zoon van een timmerman en hij ging om met eenvoudige vissers en prostituees. Niet bepaald de bovenklasse van de samenleving en dus zeker geen wijndrinkend publiek. Het lijkt ons dus sterk dat Jezus het ‘bloed van de druiventros’ verkoos boven het ‘sap van de dochter van de korenaar’. Hij ging zelfs tekeer tegen de bovenklasse: “Wederom zeg Ik u, het is gemakkelijker, dat een kameel gaat door het oog van een naald dan dat een rijke het Koninkrijk Gods binnengaat. (Matteüs 19:24)”.
In onze fantasie is de zoon van god eerder een langharige en bebaarde beergeek die enthousiast van zijn glas bier drinkt, dan een snob in maatpak die van een glas chardonnay nipt, inclusief obligate pinkbeweging.
